Yavru köpek enerjisi başa bela!

Enerji konusunda çok büyük sıkıntılarımız vardı. Köpeklerle oynatmalar, oyuncaklarla oynatmalar, birlikte koşmalar çare olmuyordu. Bütün köpek sahipleri 'oh iyi oynadılar bugün, akşam uyur hepsi' derken ben aklımdan acaba akşam ne kadar süre yatar diye geçiriyordum. Bizim ki yorulmuyordu. Öyle ki internete kaç kere hiperaktif köpek yazdığımı bir ben bilirim. Eve döndüğümüz zaman ben kendimi koltuğa attığımda oyuncak alıp gelip bacağımı ittire ittire 'hadi oynayalım bee' diyordu resmen. Bu oyun istekleri onu tınlamadığım zamanların sonunda havlama nöbetleriyle devam ediyordu. Bir gün tepem attı. Aldım oyuncağı ağzından. Nasılsa havlamaya meraklısın havla veririm dedim. Çok geçmeden havladı :) Daha sonra tekrar aldım oyuncağı tekrar havla tekrar havla derken en son parmağımla bir kere havla iki kere havla beşe kadar havlatıyordum. Ne güzel ya dedim kalktım ödül bisküvisini aldım oturttum hadi bir kere havla dedim. Manyak şey beş kere havladı ve elimdeki bisküviyi kaptı kaçtı. Gülsem mi ağlasam mı dediğim bir andı ama baya sesli güldüm itiraf edeyim :)

İnsanların köpeklerine nasıl oluyorda bu kadar çok şey öğretiyor dediğim zamanlarımdı. Beceriksizin tekiyim çünkü anlatabilmem için karşımdakinin ultra zeki olması gerektiğini düşünüyorum. Öyle ya da böyle ufak tefekte olsa bizimkinin kendi becerisi olduğunu düşünüyorum. Ben üstüme düşeni yapmıştım, bir şeyler öğretmeye çalışmıştım sonuçta. Akıllı olmasına akıllıdır ya da vazgeçtim. Akıllı olduğunu da sanmıyordum. Ama bu enerjisini atmak kadar zor başka ne vardır acaba.

 

Pisikopat gibi ev de yatmadığı zaman hemen takıp tasmayı dışarıya çıkarıyordum. Gına gelmişti. O zaman küçük olduğu için götürebildiğim her yere onu götürmeye çalışıyordum. Şimdi heryere götürmeye çalışmadığım doğrudur. Ama o zaman çok abarttığım da doğrudur. Arkadaşlarıyla mangal partisine davetli kaç kişi köpeğini de alır gider ki? Ben yaptım gene olsa gene yaparım o ayrı :) En azından o gün kucaktan kucağa koşmaktan yorgun düşmüştü. Ben kazanmıştım.

Köpeğinin enerjisini atmak için benim gibi deli divane dolanan kaç kişi varız bilemem. Ama bana hiç benim gibisi denk gelmedi. Genelde 'off hiç durmuyo bu, napıcam bilmiyorum' diyenleri denk geldi. 'E be güzel kardeşim bir sabah bir akşam 10 15 dakika köpeği yürütürsen ne bekliyorsun' diyemedim hiç birine. Ben sizin halinizdeyken diye cümleye başlayıp yaptıklarımı anlatsam deli bu yaa diyip yanımdan kaçarlar diye korkarım. Hoş ben de genelde başarıya ulaşamıyordum ama arada da olsa yatıp sızdığını görünce o zaman bugünün aynısını yarın da yapıyoruz diyebiliyordum :)

Nadirde olsa bazen eve döndüğümüzde uzun süre uyuyabiliyordu. Ama Mocha o hale gelince benim ne halde olduğumu anlatmama gerek yok diye düşünüyorum :)

Yavru köpek çişini öğrenecek!

Evde geçirdiğimiz zamanlar işkenceydi. Hep öyle hatırlıyorum ve anlatıyorum. Ama onu mıncıkladığım, yerden havaya zıplatarak kendimce oyunlar oynadığım zamanlar geri gelmeyeceği için üzülüyorum. Her kötü zamanımızın, aslında güzel izleri olduğu gerçeğiyle çok sonra yüzleşiyorum. Şimdi gene sorsalar lanet okurum, bir sürü şey sayarım ama içinde ufak ya da büyük güzellikler olmasa katlanılamayacağına eminim. Aşılarının bitmesine yakın artık evin heryerine işemekten vazgeçmişti zeka küpü. İşediği her yerden sonra gazetelerin üzerine koyup bekleme seanslarımız çok ünlüydü. Hatta çoğuna tanık olan arkadaşım bir gün, sen bunu gazeteye koyuyorsun çiş buraya filan diyorsun ama o tavana bakıyor, resmen kale almıyor seni demişti :) öyle ya da böyle çin işkencesi çektirmişim aslında doğru diyemem ama bir şekilde anlaştık veletle. Her zaman tuturamasada genel olarak çişini gazeteye yapabiliyordu.

Aşıları bitse de dışarıya çıksak diye geberiyordum artık. Bir kolum vileda, bir kolum elektirik süpürgesi olmuştu. Veterinere sık sık aşı olmaya gidiyorduk. Zaman geçtikçe iyice şişti bizimki. Yine bir gün veterinere giderken, artık koptu kollarım kucağımda taşımakta diye bıraktım bunu kaldırıma. Hadi dedim bakalım yürüyecekmisin. Haspam yıllardır sokaklardaymış gibi pıtır pıtır yürüdü benimle. Biraz yerleri koklayarak ilerledikten sonra aldım geriye kucağıma yolumuza devam ettim. Veterinere gidince anlattım. Bir zılgıt daha yedim. Başlangıcı güzeldi, aferin dedi :) Sonra iyi halt ettin dedi :) Aşıları bitmeden neden yürütüyorsun, bağışıklık kazanmadı daha, o olur, bu olur dedi durdu. 'Tamam yaa bi daha yapmam' diyebildim sadece.

Sonra tombik köpeğimi kucağımda söylene söylene taşıdım. Aşılardan sonra çıktık dışarıya, o park senin bu park benim gezmeye başladık. Çıkmaz olaydık dediğim zaman ilk günlerden başladı. Günde en az 5 kere indiriyorum, yetmiyor eve de yapıyordu gerizekalı. Her çıkışımızda tuvaletini yapmıyordu. Yapsın diye elimde gazeteyle parka gidiyordum bizimki etraf koklamaktan, köpeklerle oynamaktan ihtiyaç gidermeden eve dönüyordu. Eve gelip gazeteye yapıyordu ama!

 

 

Minnacık birşeysin nerde saklıyorsun bunları diyip duruyordum. Yavru köpekler sık sık tuvalete çıkarmış anladık da bu fazla değil mi yavru kurt diye söyleniyordum hep.  Fazla değilmiş, yavru köpek dışarıya alışması için gerekirse 8 9 kere bile dışarıya çıkarılmalıymış. Sonra öğrendik!

Ev hapsinin sonları

İlk ay bitmek bilmemişti. O zamanlarını hatırladıkça geriliyorum. Aşıları bitse de atsam dışarıya, koşsa diye bekliyordum. Yerinde durmayan, hoplayıp zıplayan, bazen de birisi kuyruğuna basmış gibi bütün evi koşarak turlayan bir canavar düşünün. Heh şimdi gözünüze bu canavarın durduğu saniyelerde çişini yaptığını getirin. Tabi bu arada gel, git, yapma, hayır, bırak gibi milyonlarca kelimenin bir tanesini bile dinlemediğini de unutmayın.
İşte böyle bir manyakla aynı evde günlerce çıldırdım ben. Ne yaptıysam onu sakinleştiremediğimi düşünüyordum. Sonra biraz bakınınca internette bebek olduğu için doğal olduğunu ve bir şeyler öğretmem gerektiğini anladım.

Hemen girişimlerde bulundum, haydi komutları öğreteyim dedim. Sadece otur komutunu öğretebilmem için ayrı bir sabra ihtiyacım vardı ya da sakinleştiricilerle filan köpekle ilgilenmem gerekiyordu. Sabrımı denedim hep ama ufak bir sorun vardı. Öğretmeye çalıştığım hangi komutsa bizimki başka bir şey öğrendi.

 

Mesela otur komutunu biraz biraz öğrettiğimi düşünüp hemen yat komutuna geçtim. Akıl ya işte elimde mamayla yatmasını beklerken ağzımdan çıkan kelime en çok bekle olmuştu. Ben bunu çok sonra fark ettim. Hiç yerinde durmadığı için sürekli ben ona bekle diyip duruyordum. Hatta bekle demiyordum 'bekleee' diye böğrüyordum. Sonuçta bence ilk öğrendiği şey aslında beklemek olmuştu. Bir süre sonra hangi pozisyonda kalırsa bekle dersem öyle kalakalıyordu. O kadar çok işime yaradı ki. Çişini yapıp tüm evi dolaştığı zamanlar artık bekle diyince uzaklaştığı yerde kalmasını sağlıyordu. Daha sonra dışarıya çıkmaya başladığımızda eve döndüğümüz zaman patilerini silmek için önce ben eve giriyordum sonra bekle diyip patilerini siliyordum.

 

Bu ve bunun gibi bir çok yerde ben bekle dedim, diyorum, diyeceğim. Beni en çok kurtaran bu bekle komutu oldu. Bekle komutunu öğrendikten sonra çekilmiş düzgün sayılabilecek biraz fotoğrafları olmaya başladı. 

Bir de şu anda hastası olduğu, o zamanlar ilk kez tanıştığı bu kemikler sayesinde bir süre yatıyordu. Koca göbeğinin kas olmadığı her halinden belliydi. Oburun tekiydi, hala öyle. Bu kemikleri de bir şey sanıyor garibim. 

 

 

Vee 'bekle Mocha!'