Forumlarda deli gibi ne yapıcam ben sorularıyla insanları çıldırttım. Tabi bu yoldan geçmiş bir çok insan bana sürüsüyle akıllar vermedi değil. Bu süreçte yatağının altına saat koydum. Neymiş annesinin kalp atışı sanırmış da rahatlarmış. Bana mısın demedi. Yatağına sıcak su torbası koyun dendi hemen denendi. Bana mısın demedi. Koca bir hafta boyunca bir saat uyudu üç saat ağladı.
En kötüsü komşulardan şikayet almamız oldu. Çok biliyormuşum gibi kapıma gelenlere 'bebek daha o yaa! öğrenecek! napayım annesini kardeşlerini arıyo muhtemelen' diyip gönderiyordum.
Ama benim sinirim tepemde artık çaresiz ağlamasın diye başında beklediğim gecelere geceler ekledim. 'Yeter ki hiç sesin çıkmasın ben yanında malak gibi oturmaya razıyım' dedim resmen. Sonra baktım olcak gibi değil, antreyle yatak odamın kapısını açık bıraktım yatağıma yattım. Bu ne zaman vik vik ortada dolanmaya başlasa seslendim yanıma çağırdım. Beni görünce sakinleşiyordu.Bir süre sonra antrede Mocha'nın yatağının yanında sızdığım geceler yatağımın dibine onun gelmesiyle son buldu. En azından artık rahat bir uyku çekebiliyorum dedim ama uyurken melek olan uyanınca canavardı bence. Yıllarca onu doya doya en çok uyurken sevdim. Uyanıkken yerinde durmuyordu velet. Bu kadar enerjiyi nerden buluyor diye çok düşündüm. Hele benim gibi tembele yapılcak şey değildi.
Aşıları bitmediği için dışarıya çıkarmamalıydım ama ben evde bunalıma girdiğini bile düşündüm. Mocha uyurken bende mışıl mışıl uyuduğum için benimle geçirdiği ilk ayından pek doğru düzgün fotoğrafı olmadığını şimdi fark ediyorum. Çünkü kendisi yerinde durmayan tekrar ediyorum bir canavardı. :)Evet bana göre canavardı ama aslında göbeği yere deymek üzere olan tombiş bacaklarıyla evin heryerinde pıtır pıtır koşturan bir yavru köpekti. Ama ilk kez yavru bir köpekle evde baş başa kalmıştım. En kötü durumdaydım; ne yapacağımı bilmiyordum. Ağlıyordu, susmuyordu. Evin heryerine işiyordu. Beni hiç dinlemiyordu.
Hoş şimdi dinlemiyordu derken iyi. Kızım köpek senin ne istediğini anlıyordu da mı dinlemiyordu!
