Geçen hafta oyun oynarken Mocha yanlışlıkla elime hamlede bulundu. Sonuç elimin üzerinde diş izleri, daha da kötüsü morarma oldu. Elim şişti, günlerce ağrısıyla kendini hissettirdi. Olay sadece elimdeki oyuncağına atlamasıyla olmuştu, kısacası kazaydı. Bunun üzerine aklıma yavruyken yaşattıkları geldi. Ne lanetti o günleri. Ellerime yapışıp 'oyuncak mı buu' diye delirirdi. Bol paça kotlarıma, uzun eteklerime yapışıp bırakmazdı. Ellerime dadandığı zamanlarda ellerimi saklardım, karşıma geçip deli gibi havlardı. Galiba oyuncak sandığı ellerimi istediği için yapıyordu. :)
Öğrendim zamanla sebebini, yavru köpeklerde diş kaşınmasıyla gelen huylar. Dişeri kaşınırken yaptıklarına izin verseydim büyüdükçe sonum ne olurdu bilemiyorum.
Zamanla, sabırla, al yavrum oyuncağınla oyna diyerek atlattık o günleri. Dişlerini kaşısın diye ne var ne yok aldım, zamanla öğretebildim onlarla oynaması gerektiğini. Evde oynaması için aldığım bir sürü oyuncağa dışarı çıkınca oynarız diye aldıklarım ve ayy bu çok tatlıymış diye alıp getirdiklerim eklenince Mocha'nın bir sepet dolusu oyuncakları oldu. O zamanlar 4 yaşında olan yeğenim Mocha'nın oyuncak sepetini görüp 'aa teyze bu oyuncak sepetinden bende de var' dediğinde abarttığımı anlamıştım ama iş işten geçti.
Hala ihtiyaç diye almaya devam ettiğim için bir sürü oyuncağı var. Ona çorap versen oynar, ben kendimi eğlendiriyorum, çaktırmayın. :)
